Het beslissende gevecht op Walcheren

Val Kokhuis en zijn maten van no. 2 (Dutch) Troop keren op 1 november 1944 terug aan het front. Dit keer niet in Gelderland/Noord-Brabant, maar in Zeeland: ze vechten mee met vooral Britse commando’s tijdens de Slag om de Schelde.

Een deel van de geallieerde troepen heeft Vlissingen als bestemming, een ander deel (waartoe Kokhuis behoort) gaat onder hevige beschietingen aan land in Westkapelle.
De Nederlanders blijven de eerste twee dagen in elkaars nabijheid, tot ze de laatste hindernis – de Duitse kustbatterij bij Dishoek (Whiskey 11) – bijna hebben bereikt. Op de derde dag zijn ze klaar voor een stormaanval, met de bajonetten op de geweren.

Dan volgt een opvallend moment, dat op slechts één plek in het geraadpleegde bronmateriaal is teruggevonden. Bart Boelema, een collega van Kokhuis, verklaart dat zijn commandant met luide stem naar de Duitsers roept: “Geef je maar over, want er staan nog 700 man achter ons. Als jullie je niet overgeven, wordt er onnodig bloed vergoten.”

Het lijkt erop dat deze niet met naam genoemde commandant daarmee de positie van zijn manschappen heeft prijsgegeven, want meteen slaat een eerste mortiergranaat in bij de groep waarvan Boelema en Kokhuis onderdeel uitmaken. En er volgen nog twee explosies, met vele gewonden als gevolg. Kokhuis moet bijvoorbeeld in de duinen worden geopereerd aan zijn rechterbeen.

Niet alle granaatscherven kunnen operatief verwijderd worden. Daarom is het opvallend dat Kokhuis na de oorlog nog in de top van het Nederlandse voetbal heeft gespeeld: hij heeft een aantal seizoenen in het doel gestaan van HFC Haarlem.